สมุดบันทึก-บ้านธารน้ำใจ

คืนวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2557 ที่ผ่านมานี้ สถานทูตสหรัฐฯ และกลุ่ม Friends of Vivaldi PR & EXM จัดคอนเสิร์ตการกุศล The Color of One เพื่อหารายได้ให้กับสถานสงเคราะห์บ้านธารน้ำใจ ที่โรงละครอักษรา โดยในงานนี้ท่านทูต คริสตี้ เคนนี่ย์ ได้ร่วมร้องเพลงแรกกับคณะนักร้องด้วย ที่โรงละครอักษรา คิง เพาเวอร์ ถนนรางน้ำ

— at วัดบางวัน

มูลนิธิบ้านธารน้ำใจ

“โครงการฟื้นฟูพื้นที่ธรณีพิบัติ หรือ บ้านธารน้ำใจ ”   ได้ถือกำเนิดขึ้นหลังจากภัยธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่และไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประเทศไทย เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 ทุกคนคงจะจำวันที่สูญเสียครั้งร้ายแรงทางภาคใต้ประเทศไทยรวม 6 จังหวัด มี กระบี่,พังงา,ภูเก็ต,ระนอง,ตรังและสตูล ความสูญเสียในครั้งนี้ไม่สามารถคิดเป็นมูลค่าได้ เพราะสิ่งที่สูญเสียคือชีวิต ชีวิตที่จากไปเราไม่ถามว่าไปไหน เพราะเรายังไม่มีคำตอบว่าตายแล้วไปไหนแต่ชีวิตที่ยังอยู่โดยเฉพาะเด็กที่ต้องแปลสถานะเป็นเด็กกำพร้าในเวลาไม่กี่นาทีหลังคลื่นยักษ์ถาถมชายฝั่งทะเลอันดามัน  วันที่ 27 ธันวาคม 2547 หลังจากเกิดคลื่นสึนามิเกิดเพียงวันเดียว มูลนิธิดวงประทีป โดยคุณครูประทีป อึ้งทรงธรรม ฮาตะ เลขาธิการ ได้ส่งอาสาสมัครจากโครงการนิวัตน์สู่ชีวิตใหม่ ศูนย์ชุมพรลงมาช่วยขนศพ และลำเอียงศพผู้เสียชีวิต  และดิฉันนางสาวรจนา แพรศรีทอง ได้อาสาครูประทีป อึ้งทรงธรรม ฮาตะ มาจัดกิจกรรมและดูแลเด็กกำพร้าเบื้องต้น คุณครูประทีป ได้บริหารจัดการได้รวดเร็วมากในเวลาเพียง 2 สัปดาห์ โดยแบ่งงานเป็น 3 ส่วนใหญ่ๆ คือ

1. งานฟื้นฟูและพัฒนาจิตใจโดยใช้นิทานและละครหุ่นเป็นสื่อ

2. งานสงเคราะห์ผู้เสียชีวิตและครอบครัว

3. ส่งเสริมอาชีพระยะยาวเพื่อชุมชน

ดิฉันมีหน้าที่เป็นผู้ประสานงานและมีเจ้าหน้าที่จากมูลนิธิดวงประทีปผลัดเปลี่ยนกันมาจัดกิจกรรม แก่เด็กๆ ด้วยประสบการณ์และความเชี่ยวชาญทางด้านการจัดกิจกรรมเด็กจึงทำให้เต็นท์ของเรามีเด็กและชาวบ้านหมุนเวียนมานั่งพูดคุยเพื่อผ่อนคลายและพาลูกหลานมาเล่นจำนวนมาก ต่อมาก็พัฒนาเป็นกลุ่มแม่บ้าน ทำอาชีพตัดเย็บและทำผ้าบาติกเพื่อหารายได้ระหว่างที่เราอยู่เต็นท์ด้วยความลำบากจากลม, ฝนฟ้าและสัตว์เลื้อยคลานมากมาย

โบราณว่า “ฟ้าหลังฝน” มักจะมีสิ่งดีเกิดขึ้นเสมอและเราได้มีสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่งดงามด้วยเมตตา คือ Mr. Peter Baines และ Ms. Gill Willie ทั้ง 2 ท่านเป็นชาวออสเตรเลียได้มาช่วยดิฉันหลายครั้งนานถึง 2 ปี พวกเราก็ยังคงอยู่ที่เต็นท์และเด็กก็ยังไม่ลดลง นอกจากจะไม่ลดลงแล้วยังเพิ่มจำนวนมากขึ้น ทั้ง 2 ท่านจึงได้ร่วมสภาธุรกิจตลาดทุนไทยสร้างบ้านหลังแรกให้  นับต่อจากนั้นเป็นต้นมางานของโครงการฯก็เพิ่มและขยายขึ้นอย่างรวดเร็วจนคุณครูประทีป ท่านเห็นว่าเราควรจะแยกออกมาเป็นมูลนิธิ จึงได้ทำการยื่นขอจดทะเบียนต่อนายทะเบียนมูลนิธิจังหวัดพังงา โดยตั้งชื่อมูลนิธิว่า “มูลนิธิบ้านธารน้ำใจ”  และได้รับการรับรองการจดทะเบียนลงวันที่ 8 เมษายน 2554 โดยมีวัตถุประสงค์หลักก็คือดูแลเด็กกำพร้าและแบ่งเบารับภาระชาวชุมชนในการให้การศึกษาและพัฒนาเด็กให้มีชีวิตแบบยั้งยืน

งานและกิจกรรมของมูลนิธิบ้านธารน้ำใจได้แยกออกเป็น 5 ส่วน

1.งานสถานศึกษา

โรงเรียนอนุบาลบ้านธารน้ำใจที่เปิดก็เพื่อแบ่งเบาภาระของผู้ปกครองที่ต้องออกไปทำงานและไม่มีเวลาเลี้ยงดูบุตรหลานด้วยตนเองจึงนำเด็กมาฝากให้กับโรงเรียนของเรา ปัจจุบันมีเด็กอายุระหว่าง  1 ปีครึ่ง ถึง 4 ปี จำนวน 30 คน หลักสูตรการเรียนการสอนทางโรงเรียนใช้ระบบ มอนเทสซอริ (Montessori System) โดยมีอาจารย์ศศินันท์ นิลจันทร์ศิริ ผู้เชี่ยวชาญด้านเด็กปฐมวัยจากโรงเรียนอนุบาลดวงประทีป กรุงเทพมหานคร มาเป็นที่ปรึกษาและจัดอบรมระบบการเรียนการสอนให้แก่ครูผู้สอนให้มีคุณภาพ

2. งานด้านบ้านพักเด็ก

บ้านพักเด็กเป็นบ้านที่ดูแลเด็กกำพร้าที่ถูกทอดทิ้ง ถึงแม้เด็กบางคนยังมีแม่หรือพ่ออยู่ แต่มีปัจจัยหลายอย่างที่จำเป็นต้องทอดทิ้งลูกให้อยู่ในความดูแลของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านธารน้ำใจ  ในบ้านหลังนี้ทุกคนต้องอยู่ร่วมกันตามกฎระเบียบที่เด็กๆ ช่วยกันตั้งขึ้นและต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เพื่อเด็กจะต้องได้รับการพัฒนาและเติบโตอย่างสมวัย เมื่อจบไปเด็กก็จะได้เป็นพลเมืองดีของสังคม ปัจจุบันมีเด็กอาศัยอยู่ 74 คน เพศชาย 29 คน และเพศหญิง 45 คน

3. พัฒนาอาชีพ

หลังจากเหตุการณ์คลื่นยักษ์ผ่านไปแต่ผู้คนยังต้องดำเนินชีวิตต่อไป สิ่งที่หลายคนคิดก็คือเปลี่ยนอาชีพจากการทำประมงมาทำอย่างอื่นเหตุเพราะกลัวทะเล ทางมูลนิธิบ้านธารน้ำใจได้เริ่มกิจกรรมสอนเด็กและชาวบ้านทำผ้าบาติก ผลงานที่ออกมาเป็นที่ยอมรับของผู้คนที่พบเห็นมาก แต่งานศิลปะนั้นหากไม่มีประสบการณ์ในการผลิตต้องใช้เวลา ในระยะเริ่มแรกผลิตผ้าออกมาอย่างไรก็ขายได้ เนื่องผู้ซื้อต้องการช่วยเด็กๆ และผู้ประสบภัย แต่ต่อมาการจำหน่ายมียอดขายเริ่มลดลง ผลผลิตที่ออกมาไม่สวยก็ไม่มีใครซื้อ จึงนำผ้ามาแปรรูปเป็นกระเป๋า ตัดเสื้อสำเร็จรูปมาออกจำหน่าย

ปัจจุบันได้ขยายออกเป็นระดับอาชีพผลิตภัณฑ์ของเรา มีทั้งฝีมือเด็ก และชาวบ้านที่ได้รับการอบรม

มาอย่างดีส่งไปจำหน่ายทั่วไป และมีผู้สนนำไปขายที่ประเทศสหรัฐอเมริกา เด็กๆ ได้ออกแบบผลิตการ์ดรูปแบบในฤดูกาลต่างๆ  กลุ่มแม่บ้านผลิตกระเป๋า, เสื้อ ,ผ้ารองจาน, ตุ๊กตา และอื่นๆอีกหลายอย่าง ทั้งนี้เพื่อเป็นอาชีพที่ยั่งยืนให้แก่เด็กๆ ที่อาศัยอยู่กับมูลนิธิบ้านธารน้ำใจและชาวชุมชนใกล้เคียง

4.โครงการนิทานคาราวาน

เริ่มจากการจัดกิจกรรมฟื้นฟูจิตใจเด็กที่ได้รับผลกระทบจากภัยสึนามิ กลุ่มของนิทานคาราวาน

ได้ตระเวนแสดงละครหุ่นและเล่านิทานให้เด็กได้ชมใน 6 จังหวัด แต่ละจังหวัดมีโรงเรียนเข้า

ร่วมกิจกรรม 30 โรงเรียน แต่ละโรงเรียนจะมีเด็กประมาณ 100-200 คนให้ความสนใจรับชมและ

ร่วมกิจกรรม  ที่ผ่านมามีเด็กที่เข้าชมการแสดงและร่วมกิจกรรมประมาณ เกือบ 20,000 คน

กิจกรรมนี้เป็นพื้นฐานของการปรับสภาพจิตใจของเด็ก ซึ่งผลที่ได้รับมีดังนี้

(1)             เด็กได้ผ่อนคลายความเครียด

(2)             เด็กได้มีจินตนาการที่กว้างไกลมากขึ้น

(3)             เด็กได้รับความรู้จากการชมละครหุ่น

(4)             เด็กกล้าคิดกล้าแสดงออกในทางที่ดี

ถึงแม้ไม่มีคลื่นยักษ์ในอนาคตอันใกล้นี้ แต่โครงการนิทานคาราวานยังคงอยู่เพื่อสร้างความสุขและส่งเสริมความรู้ให้แก่เด็กและเยาวชนต่อไป หากท่านต้องการสนับสนุนกิจกรรมละครหุ่นท่านสามารถ บริจาคได้โดยทางคณะของเราจะเป็นสื่อกลางนำความสุขไปมอบให้แก่เด็กๆแทนท่านเอง

5.งานทุนการศึกษา

ทางมูลนิธิบ้านธารน้ำใจ ได้มอบทุนการศึกษาให้แก่เด็กที่ต้องการเรียนต่อ ซึ่งทางครอบครัวไม่สามารถส่งได้ทางมูลนิธิฯต้องการแบ่งเบาภาระผู้ปกครอง โดยให้การสนับสนุนเพื่อให้เด็กได้เรียนต่อในระดับที่สูงขึ้น โดยเฉพาะเด็กที่อยู่ภายใต้การดูแลของมูลนิธิฯ จะได้รับโอกาสทางการศึกษาจนสำเร็จระดับปริญญาตรีทุกคน ส่วนเด็กที่อาศัยอยู่ภายนอกที่ไม่มีโอกาส ทางมูลนิธิฯ ได้เปิดโอกาสให้เข้ารับทุนได้ ปัจจุบันมีเด็กที่ได้รับทุนการศึกษาจากมูลนิธิบ้านธารน้ำใจ จำนวน 60 ทุน โดยแบ่งเป็นระดับการศึกษาดังนี้

1.)             ระดับประถม                                500/เดือน                              30           ทุน

2.)             ระดับมัธยม                                  800/เดือน                              22           ทุน

3.)             ระดับอุดมศึกษา                          1,000/เดือน                             8           ทุน

นางสาวรจนา แพรศรีทอง

ประธานมูลนิธิบ้านธารน้ำใจ

คุณรจนา แพรศรีทอง ประธานมูลนิธิบ้านธารน้ำใจ พูดคุยถึงคุณครูประทีป อึ้งทรงธรรม ฮาตะ ในงานครบรอบ 60 ปี ชื่องาน จิบชา เล่าขาน ตำนานดวงดาว.

ปกติ ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเด็กผู้ชายและงานเกษตรซะมาก ไม่ค่อยมีเวลาได้ดูแลเจ้าเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ เท่าที่ควร จะเป็นเจ้าหน้าที่ผู้หญิงซะมากกว่า ที่คลุกคลีอยู่กับเด็ก ๆ ดูแลทุก ๆ เรื่อง อาบน้ำอาบท่า ป้อนข้าวให้กับเด็กตัวน้อย ๆ

…..แต่วันนี้ ผมได้รับมอบหมาย ให้พา”น้องต้นหอม”ไปโรงพยาบาล เนื่องจากมีไข้สูง และเป็นแผลอักเสบที่เท้า ผมใช้เวลาอยู่กับต้นหอมที่โรงพยาบาลเกือบครึ่งวัน อาการโดยรวมไม่มีปัญหาอะไร เป็นไข้ที่เกิดจากการอักเสบของเท้า น้องต้นหอมพูดไม่เก่ง ไม่ค่อยร่าเริง แต่ก็ไม่งอแง ผมได้เห็นรอยยิ้ม และหน้าของน้องต้นหอมแบบชัดเจน ก็วันนี้เอง ทำให้ฉุกคิด อยากจะเขียนเรื่องราวของน้องเค้า แบ่งปัน เล่าสู่กันฟัง

…….ภาพที่เห็น คือ น้องต้นหอม ไม่ใช่เด็กอายุ 3 ขวบ แต่เป็นสาวน้อยวัย 7 ขวบ ที่มีน้ำหนักตัวเพียงแค่ 13 กิโล ความสูงก็อย่างที่เห็น การพัฒนาทางด้านร่างกายนั้น ต่ำกว่าเกณฑ์เป็นอย่างมาก สาเหตุก็คือ พ่อและแม่ของต้นหอม ติดเหล้าอย่างรุนแรง ทำให้ส่งผลต่อลูกในครรภ์อย่างเห็นได้ชัด ซ้ำร้าย พ่อกับแม่ยังได้แยกทางกัน ภาระจึงตกมาอยู่ที่พ่อของต้นหอม ที่ต้องดูแลลูกอีก 2 คน ต้นหอมเป็นพี่คนโต ทำให้ไม่สามารถรับผิดชอบดูแลลูกทั้ง 2 คนได้ จึงส่งตัวเข้ามาให้ทางมูลนิธิบ้านธารน้ำใจเป็นผู้ดูแล ซึ่งพ่อของต้นหอม ก็เป็นชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงกับมูลนิธิฯ ทำงานเป็นคนสวนในโรงแรมแถว ๆ เขาหลัก ก็แวะเวียนมาเยี่ยม มาดูน้องต้นหอมสม่ำเสมอ แต่มาทีไร ผมเห็นพ่อเค้าก็เมาเละมาทุกที แต่ดีตรงที่ว่า พ่อเค้าไม่ได้มาก่อความวุ่นวาย หรือเมาแร้วระราน อาละวาดแต่อย่างใด
…..ผมพยายามเข้าใจชีวิต ของคนที่หาเช้ากินค่ำ ดังเช่นชีวิตของพ่อต้นหอม ตกเย็นหลังจากเลิกงานมา “การร่ำสุรา” เปรียบเสมือนว่า เป็นความสุขเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่ แต่ผมรู้สึก “เสียดาย” เม็ดเงินที่หมดไปกับค่าเหล้าในแต่ละวัน คิดเป็นตรรกะง่าย ๆ
1 เมาของรสสุรา เปรียบเสมือน ค่าขนมลูก 1 วัน
แร้วถ้าพ่อของต้นหอมเมาทุกวัน ทุกเดือน ทั้งปี เงินที่เสียไป ไม่เท่ากับความเสียใจ ที่ผมเห็นหัวใจของต้นหอมร้องไห้ น้ำตาไหล หมดไปทั้งปี

…..ผมพร่ำบอก พร่ำสอนกับเด็ก ๆ ทุกคนในบ้านธารน้ำใจ ย้ำคำพูดเดิม ๆ เสมอมา แม้ว่าชีวิตจริงของพวกเรา จะเป็นเด็กกำพร้า/เด็กด้อยโอกาส ก็ตามที แต่โอกาสใหม่ ที่มูลนิธิฯได้สร้างให้กับพวกเรา จะทำให้พวกหนู ๆ มีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ การศึกษา

Tiger คือชื่อของเด็กน้อยวัย 6 ขวบคนนี้ หากใครได้เห็นแววตา และรอยยิ้มที่เปื้อนบนหน้าของไทเกอร์ ผมเชื่อว่าคงจะรู้สึกไม่ต่างจากผม เมื่อได้เห็น ยิ่งได้สบตาเมื่อไหร่ หัวใจเหมือนจะเบิกบานเมื่อนั้น บวกกับอุปนิสัยส่วนตัวที่ไม่งอแง ยิ้มเก่งอยู่แร้ว ยิ่งทำให้รู้สึกสดใสเข้าไปอีก แต่ก่อนที่จะได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาดังเช่นทุกวันนี้ ไทเกอร์ต้องพบเจอเรื่องราว ที่ผมเองรู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่นึกถึง
……
ประมาณ 3 เดือนก่อนหน้า ไทเกอร์ได้เข้ามาอยู่ในบ้านธารน้ำใจ ร่วมกับเด็กกำพร้า,เด็กด้อยโอกาสคนอื่น ๆ ผมได้ฟังเรื่องราวของไทเกอร์ ผ่าน จนท.ที่เป็นคนรับตัวน้องไทเกอร์ ภายหลังจากได้ยินเรื่องราว ยิ่งได้เห็นร่องรอยตามแผ่นหลัง แขน ขา ทำเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน หลากหลายความรู้สึกเหลือเกิน ไทเกอร์ถูกทารุณกรรมจากพ่อเลี้ยงที่ติดยาเสพติด ด้วยการจี้ก้นบุหรี่ที่แผ่นหลัง ถูกทุบตี ตบหัว บังคับให้กินน้ำกระท่อม , ให้สูบบุหรี่ สภาพความเป็นอยู่เกินกว่าคำว่าอัตคัด ผมไม่อาจสาธยายได้หมด แม่ของไทเกอร์ที่เป็นนักร้องในร้านอาหารที่ต้องเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้าน ซ้ำร้ายสามีใหม่ยังติดยา กับภาระที่หนักอึ้ง เธอจึงจำใจต้องส่งไทเกอร์มาให้ทางบ้านธารน้ำใจดูแล อายุเธอไล่เลี่ยกับผม ประมาณ 31 ปี ผมเชื่อเหลือเกินว่า ในความเป็นลูกผู้หญิง การได้เป็น “แม่” คำนี้มันยิ่งใหญ่นัก ถ้าชีวิตเธอไม่สุด ๆ จริง ๆ เธอคงไม่ต้องปัดภาระในการดูแลลูกแบบนี้
…..

3 เดือนที่ไทเกอร์มาอยู่ที่นี่ เข้าออกโรงพยาบาลไม่ต่ำกว่า 5 – 6 รอบ จากการติดเชื้อในกระแสเลือด ,ความเข้มข้นของเลือดต่ำกว่าเกณฑ์ และขาดสารอาหาร ทำให้เกิดแผลพุพอง ตุ่มหนองขึ้นตามแขนขาอย่างมากมาย นึกสภาพเด็ก 6 ขวบ ที่ต้องเข้าห้องเอ็กซเรย์ เจาะเลือด หลาย ๆ ครั้ง ทุกวันนี้ สภาพจิตใจและร่างกายของไทเกอร์ดีขึ้นมากแล้ว แผลเริ่มแห้ง ดีวันดีขึ้น แต่ยังต้องกินยาบำรุง และนัดเจาะเลือดดูผลการรักษาต่อไป เริ่มมีรอยยิ้ม ร่าเริงขึ้นมาก แต่ก็ยังพูดน้อยกับเพื่อน ๆ

          ในฐานะที่ผมเป็นครูเด็กชายในบ้านเด็กพร้าหลังนี้ เข้าใจสภาพของสังคมไทยในปัจจุบันดี ซึ่งไทเกอร์เป็น case แรกที่ผมเจอ และอยากให้เป็น case สุดท้าย เรยอยากที่จะแบ่งปันเรื่องราว เสมือนหนึ่งไทเกอร์ได้สอนให้ผมรู้ว่า “ปัญหา” หรือความทุข์ที่สุดในชีวิต ที่เคยผ่านร้อนหนาวในอดีต ที่ผมคิดว่าหนักหนาสาหัสในตอนแรก แต่จริง ๆ แร้ว ชีวิต 18 ฝนที่ผ่านมา ยังไม่เทียมเท่า 6 ฝนของไทเกอร์ นั้นเทียบกันไม่ได้เลยจริง ๆ

ชุบชีวิตใหม่..กำลังใจเพื่อความหวัง..บ้านน้ำเค็ม

         จุดหมายปลายทาง..ของการเดินทางของผมและคณะครั้งนี้..คือที่นี่..คือการมาพบกับเด็กๆ ที่บ้านน้ำเค็ม อ.ตะกั่วป่า จ.พังงา ซึ่งน้องๆเหล่านี้…ต้องพลัดพรากจากครอบครัว..จากเหตุการณ์สินามิ เมื่อหลายปีก่อน..บางคนเป็นลูกหลานของชาวบ้านน้ำเค็มที่ ที่สูญเสียหัวหน้าครอบครัว หรือไม่ก็สูญเสียแม่  ญาติพี่น้อง คนอันเป็นที่รัก…บัดนี้ เด็กๆเหล่านี้…ได้รับการดูแล และเอาใจใส่ จากกลุ่มคนเล็กๆ ที่มีความตั้งใจ เข้ามาช่วยเหลือเด็กๆ ที่พลัดพรากจากครอบครัว  เมื่อครั้งแรกๆที่เกิดเหตุการณ์ จนบัดนี้  กลายมาเป็น มูลนิธิบ้านธารน้ำใจ …ชุบชีวิตใหม่..สร้างกำลังใจเพื่อความหวัง...ให้แก่เด็กๆที่บ้านน้ำเค็มกลุ่มนี้ กว่า 70 ชีวิต

    ด้วยการเดินทาง ที่ค่อนข้างไกล จากภูเก็ต..ทำให้ผมมาถึงที่นี่ ตอนค่ำพอดี เด็กๆที่อยู่ในวัยน่ารัก เหล่านี้ เขาน่าจะได้อยู่กับครอบครัวที่อบอุ่น..แต่บัดนี้..สินามิ..ได้พรากเขาจากครอบครัวอันเป็นที่รักของเขา…ไปชั่วนิรันดร  …ได้มีโอกาสได้ทักทาย..และพูดคุยกับน้องๆเหล่านี้เพียงสั้นใจ...เพื่อให้กำลังใจ..ให้ความหวัง..พร้อมที่จะเติบโต โดยมี มูลนิธิบ้านธารน้ำใจ ที่จะเป็นสายธารแห่งกำลังใจ..ให้น้องๆได้สู้ชีวิต  สู่จุดหมายปลายทางของแต่ละคน..ทำไงได้…ในเมื่อ ชีวิต เลือกเกิด ไม่ได้  ชีวิตที่ต้องสู้ต่อไป

    นอกจากจะมาให้กำลังใจน้องๆเหล่านี้แล้ว…ยังเป็นกำลังใจให้บรรดาเจ้าหน้าที่ ที่ดูแลน้องๆเหล่านี้อีกด้วย